Καλή, χρυσή χρονιά!

Αρχημηνιά κι αρχηχρονιά
κι αρχή καλός μας χρόνος!!!

Σύννεφα του γιαλού

Τη θλίψη απ’ τα μάτια μου να πάρεις

και να τη ρίξεις στου πελάγου το βυθό

κι αν τύχει μεσ’ ανέμους να χαθώ

μη μ’ αρνηθείς, μη μ’ αποπάρεις

Το πιο ακριβό σου χάδι να μου δώσεις

κι αν η λαχτάρα σου κουρσέψει το κορμί

αιτία, πρόφαση να γίνει κι αφορμή

πότε μη μ’ αρνηθείς, μη με προδώσεις

Σύννεφα του γιαλού θε ν’ αρματώσω

θα ‘μαι στο πλάι σου κι ας ματώσω

Την πιο βαθιά ανάσα μου να νιώσεις

σαν άρωμα φερμένο απ’ την βροχή

κι αν γίνει όνειρο, ταξίδι κι ευχή

που αγάπησες πολύ, μη μετανιώσεις

Γιάννης Χαρούλης
Στίχοι: Κώστας Σπηλιωτάκος
Μουσική: Γιάννης Χαρούλης

Από τα πιο όμορφα τραγούδια του 2006 που με συγκίνησαν πολύ.
Πράγμα σπάνιο τον τελευταίο καιρό.
Μακάρι να έχει αφιερωθεί αληθινά.

Πηγή: http://www.kithara.vu/ss.php?id=Mjg2MDU4NTY1
Και κάτι μου λέει ότι ο αποστολέας: "Νέφος" είναι η γνωστή συννεφούλα.

Ίσως πάλι και όχι...

Πολλές Ευχές

για Καλές Γιορτές με αυτούς που αγαπάμε και μας αγαπούν.
Ας γεμίσει η καρδιά μας με ζεστασιά
και ο νους μας με φώτιση.

The Hours

Dear Leonard,

to look life in the face
always to look life in the face
and to know it for what it is
at last to know it
to love it for what it is
and then
to put it away

Leonard,
always the years between us,
always the Years,
always the Love,
always
the Hours.

Virginia

Αφιερωμένο

στο αστέρι της ζωής μου
Στην πιο γλυκιά και δοτική ύπαρξη
Στην πιο τρυφερή οντότητα
Στον άνθρωπο με τον οποίο την ίδια στιγμή που διαφωνούμε έντονα
την ίδια ακριβώς στιγμή αγκαλιαζόμαστε και τα ξεχνάμε όλα
Στον άνθρωπο που έχει πάντα την αγκαλιά του ανοιχτή για να βρω λιμάνι μέσα σ' αυτήν
Στον άνθρωπο που πάντα θέλει να δουλέυω σ' ωραίο περιβάλλον και γι'αυτό μου στολίζει το γραφείο με τα πιο κόκκινα τριαντάφυλλα του κήπου
Στον άνθρωπο που θέλει να με βλέπει να είμαι ευτυχισμένη
Στον άνθρωπο που μου δίνει δύναμη με ένα βλέμμα, με μια κουβέντα
Στον άνθρωπο που έχει δώσει την ίδια του τη ζωή για εμένα
Στον άνθρωπο χάρη στον οποίο έχω εγώ ζωή
Στην Μανούλα μου
τη Στέλλα!

Χρόνια σου Πολλά Μανούλα μου.

Δεν είναι όλα έτσι όπως φαίνονται

Αϊντααά!!! (που λέει χαρακτηριστικά και η Ζούμπυ:-))
Εντάξει, ήξερα πως δεν έχω εξοικειωθεί πλήρως με τα μπλογκς αλλά να 'εχω φτάσει μέχρι τέτοιου σημείου δεν το περίμενα από μένα... Με απογοήτευσα και μάλλον τους 3-4 καλούς ανθρώπους που μπήκαν στο κόπο και πέρασαν από την γειτονιά μου και είπαν ένα "γειά χαρά"...
Υποψιαζόμουν ότι ήταν πολύ πιθανό να έχω κάνει καμιά βλακειούλα με τις ρυθμίσεις των σχολίων, αλλά να το ανακαλύψω τόσο αργά; Όχι τίποτα άλλο, αλλά θα νόμιζαν οι άνθρωποι ότι είμαι και καμιά ψωροπερήφανη που δεν καταδέχομαι να απαντώ στα σχόλιά τους. Λοιπόν, ζητώ ταπεινά συγγνώμη και την κατάνόηση σας. Το παιδί δεν το κατέχει το αντικείμενο και πολύ καλά απ'ότι φαίνεται.
Πάντως τους μισούς από εσάς σας παρακολουθούσα όλο αυτό τον καιρό και τους άλλους μισούς μόλις σας γνώρισα.
Καλό βράδυ, λοιπόν, και καλή παρέα να κάνουμε που λέει και ο φίλος Nihght's Knight.

Η πιο όμορφη θάλασσα

Να γελάσεις απ' τα βάθη των χρυσών σου ματιών
Είμαστε μες στο δικό μας κόσμο

Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα

Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ' όλα
δε στο 'χω πει ακόμα

Χικμέτ Ναζίμ

Again

Tonight I'll dream of you

tomorrow you'll be gone

But what if we flew away together?

Βάστα γερά

"Άντε πάλι απ΄την αρχή
σαν το άγραφο χαρτί
...
Κάτι καινούριο, κάτι νέο
Κάτι πιο δύσκολο κι ωραίο
Σε θέλει ακόμα πιο γενναίο"

Στίχοι από νέο τραγούδι του Πορτοκάλογλου

Ή του ύψους...

ή του βάθους. Σχεδόν ποτέ μία μεσαία κατάσταση. Όμως προτιμώ να είναι αφυκτικά γεμάτο το πρόγραμμά μου από το να μην μπορώ να γεμίσω δημιουργικά την μέρα μου.
Αρκεί να βρίσκω κάποιες στιγμές για ν΄ανασαίνω!

bitter - sweet : 1 - 0

Τόση πίκρα έχω συσσωρεύσει κι άλλη τόση με βρήκε σήμερα κι εσύ πού είσαι να μου φέρεις λίγη γλύκα στη ζωή μου; Πού είσαι να μου μιλήσεις και να με φέρεις στα ίσια μου; Πού είσαι να με πειράξεις, να μου πεις μια χαζομάρα, να μου πεις να μην στεναχωριέμαι, να ελαφρύνεις το βάρος που με καταπλακώνει; Είμαι θυμωμένη μαζί σου, αν αυτό σου λέει κάτι. Δεν θα στο συγχωρέσω ποτέ. Αν κάποτε σε δω μπροστά μου να προσέχεις γιατί θα είναι απρόβλεπτες οι αντιδράσεις μου. Δεν ξέρεις τί σε περιμένει. Μην το πάρεις σαν προειδοποίηση. Απειλή καθαρή είναι.

Πού είσαι;
Σε έχω ανάγκη.
Γιατί δεν είσαι εδώ;
Πονάω και εσύ λείπεις.
Γιατί;;;

Φτάνει πια, όχι άλλο γκρι

Πολλές φορές στα όνειρά μου βλέπω πως είμαι όρθια, στάσιμη σ' ένα σημείο. Γύρω μου όλα είναι γκρι. Θέλω να φύγω από εκεί, θέλω να κουνήσω τα πόδια μου αλλά δεν μπορώ. Λες και είναι καρφωμένα στο έδαφος.
Έτσι ένιωσα σήμερα. Έχει πέρασει τόσο καιρός κι εγώ πάλι στο ίδιο σημείο. Καμία ουσιαστική πρόοδος. Δεν το αντέχω αυτό. Για να δω πόσες αναποδιές μου επιφυλάσσει ακόμα το 2006; Κρίμα κι εμένα μου αρέσουν οι ζυγοι αριθμοί. Εγώ απ'την άλλη, μάλλον δεν αρέσω σε κανέναν. Πολλές φορές ούτε σε μένα. Οπότε τί περιμένεις;

Πρωινό ξύπνημα

Πολλές δροσερές καλημέρες κι ένα μεγάλο χαμόγελο για να υποδεχθούμε τη νέα μέρα, τη νέα εβδομάδα! Θέλω ανοιχτά παράθυρα.
Πάω τώρα, να δω την ανατολή! Να κλείσω το μάτι στον Ήλιο τον Ηλιάτορα!
Καλημέρα ψυχή μου!

Δεκέμβρης του 2003

Κι αν για τον έρωτα μου δεν μπορώ να πω -
αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
Όμως το πρόσωπό σου που κρατάω μες στην ψυχή μου
ο ήχος της φωνής σου που κρατάω μες στο μυαλό μου,
οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,
ταις λέξεις και ταις φράσεις πλάθουν και χρωματίζουν
εις όποιο θέμα κι αν περνώ, όποιαν ιδέα κι αν λέγω.


"Ο Δεκέμβρης του 1903", Κ.Π. Καβάφης

(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877-1923)

Αλλαγή πλεύσης

Για να ξεχάσω κάποιον άνθρωπο, να τον διαγράψω από την ζωή μου,να τον βγάλω από την σκέψη μου, να πάψω να ασχολούμαι μαζί του με οποιονδήποτε τρόπο, για να τον αγνοήσω δια παντώς, για να μην σημαίνει τίποτα πια για μένα έχω πει πως πρέπει να μου έχει κάνει κάτι πολύ κακό, πολύ άσχημο, να με έχει στεναχωρήσει βαθύτατα, να έχει κάνει κάτι που πολύ δύσκολα θα μπορέσω να του συγχωρέσω. Και σκέφτομαι:
Ε, λοιπόν, να η ευκαιρία σου! Διάλεξε κάτι από τη λίστα. Σκέψου κάτι καλό, κάτι αποτελεσματικό. Έστω και τώρα. Ποτέ δεν είναι αργά. Κοίτα να είναι κάτι που θα φέρει εγγυημένα αποτελέσματα. Μια κι έξω. Να μην μείνουν πίσω τραυματίες. Δεν υπάρχουν περιθώρια για μισοδουλειές. Σε θέλω επαγγελματία. Μόνο θύματα. Και συγκεκριμένα: η αγάπη μου για σένα και η ανάμνησή σου.
Και θα μου πεις "Μα πεθαίνει ποτέ η αγάπη; Αφού το ξέρεις πως η αγάπη κρατάει παντοτινά".
Θα ντραπώ και θα θυμώσω τόσο πολύ γιατί, ναι, θα έχεις δίκιο. Η αγάπη ποτέ δεν πεθαίνει. Ποτέ δεν σταματάει να υπάρχει. Ζει πάντα μες στο μυαλό και την καρδιά μας για να μας θυμίζει πως κάποτε υπήρξαμε τυχεροί πολύ που αξιωθήκαμε να την νιώσουμε, να την ζήσουμε, να την μοιραστούμε. Κι εγώ θα νιώσω τόσο ανόητη που θα θέλω να κρυφτώ στην πιο σκοτεινή γωνιά του κόσμου. Αλλά, ξέρεις, μερικές φορές η πληγή της απουσίας σου αιμορραγεί ακατάσχετα, τόσο που νιώθω πως δεν μπορώ να αντέξω άλλο μακριά σου, τόσο που παρακαλώ να σε βγάλω από το μυαλό και τη σκέψη μου.
'Ομως, το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να είμαι χαρούμενη και να με θεωρώ τυχερή που συνάντησα έναν άνθρωπο, ο οποίος με γέμισε με τέτοια πρωτόγνωρα συναισθήματα, που πλησίασε την ψυχή μου οσό κανείς άλλος ποτέ. Το μόνο που μου μένει είναι να σε αγαπάω και δεν είναι καθόλου λίγο αυτό. Είναι τα πάντα.
Κι αν με ξαναδείς αδύναμη, μη στεναχωρηθείς και μη μου θυμώσεις. Να δεις ότι θα μου περάσει και θα βγω μέσα από τους λαβυρίνθους του μυαλού πιο δυνατή.
Σ'ευχαριστώ που βρέθηκες στον δρόμο μου και τον έκανες να ανθίσει τα πιο όμορφα λουλούδια.
Δεν μπορεί παρά να ξαναβρεθούμε, να ξανασυναντηθούμε, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι.
Ίσως τότε να ήταν νωρίς. Οι συνθήκες όμως θα ωριμάσουν.
Θα περιμένω, μ' ακούς; Όχι πια πενθώντας, μα με μια γλυκιά προσμονή κι ένα μεγάλο χαμόγελο μες στην καρδιά.
Να βρεθούμε ξανά μαζί στον παράδεισο.

Χωρίς Τίτλο

Μικρή η φωνή κι ανήμπορη να βγει.
Και τί να πει; Τί της απέμεινε να πει;
Μόνο μια κραυγή θέλει να βγεί. Όμως ούτε κι αυτή θα την ακούσεις. Θα μου κλείσεις την πόρτα κατάμουτρα.
Πόσες φορές έχω βαλθεί να λυτρωθώ από εσένα;
Κι όλο το παίρνω απόφαση, κι όλο πάλι πίσω κάνω.
Ένα βήμα μπρος και δέκα βήματα πίσω. Ας είναι έτσι. Κι όπου βγει.
Προς το παρόν θα βγω στο παράθυρο να με δροσίσει το βραδινό αεράκι.
Να αδειάσω απ' όλες τις σκέψεις και να πάρω μια τόσο βαθιά αναπνοή που να φτάσει τόσο βαθιά μέσα μου που να αγγίξει κάθε μου κύτταρο. Να βρω ηρεμία μες την ησυχία της νύχτας.
Σε λίγο θα ξημερώσει μια καινούρια μέρα. Ας την υποδεχθούμε με ένα αληθινό, γλυκό χαμόγελο. Μ' ακούς; Χαμογέλα στη ζωή!

Ένα φιλί και μια αγκαλιά για σένα.

Εύρηκα, εύρηκα!

Αγαπημένο μου blogάκι,
είμαι και πάλι εδώ. Παρούσα. Μεσολάβησε κάμποσος καιρός από το τελευταίο μου ποστ αλλά ήμουν σε μια κατάσταση όπου προσπαθουσα να δώσω μια απάντηση στο "why does my heart feel sooo bad???". Ήμουν βυθισμένη στον κόσμο μου.

[ ... ]
Και να που, απρόσμενα, τον πέτυχα μπροστά μου! Στην οθόνη του υπολογιστή. Τον Δ.
[ ... ]
Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Θεωρούσα πως οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο είναι απελπιστικά ελάχιστες. Πρέπει να ομολογήσω όμως πως θερμοπαρακαλούσα να τον έβρισκα κάπου, κάπως μπροστά μου. Έστω κι όπως έγινε τώρα.
Πρώτη μου σκέψη: "Δόξα τω Θεώ είναι καλά".
[ ... ]
Ξανά μετά από καιρό τον "έβλεπα", τον "διάβαζα". [ ... ] Και αμέσως σκέφτηκα τους στίχους που έφερνα στο νου μου και τους σιγοτραγουδούσα συνέχεια και συνέχεια τις τελευταίες μέρες. "Να γινόσουνα ο ήλιος, να γυρνούσες ξανά".
Και για μένα κατά κάποιον τρόπο είχες γυρίσει ξανά. Και άλλαξε με μιας η διάθεσή μου. Ένιωθα να με πλημμυρίζει χαρά ξανά. Φαντάσου πώς θα ένιωθα αν σ'έβλεπα και πραγματικά ξανά μπροστά μου. [ ... ]
Το ελάχιστο που ζητώ από εσένα είναι να μαθαίνω πως είσαι καλά. Αυτό.
Αυτό που ζητώ από εμένα είναι να μάθω επιτέλους να εκφράζω τα (συν)αισθήματά μου όποια κι αν είναι αυτά προς όλους τους ανθρώπους τους οποίους θεωρώ σημαντικούς στη ζωή μου. Μα πρώτα να μάθω να τα αναγνωρίζω εγκαίρως. Χωρίς να φοβάμαι. Αυτό το έχω βάλει σκοπό από τότε που αποχωριστήκαμε. Από τότε που δεν πρόλαβα να σου πω πόσο σ' αγαπάω. Ίσως η κατάσταση να ήταν η ίδια, αλλά τουλάχιστον θα ήξερες.Ίσως να μάθαινα κι εγώ. Το δικαιούμασταν και ταυτόχρονα το οφείλαμε στην ψυχή μας. Αφήσαμε μόνο τα μάτια να μιλούν.
Φοβόμουν μήπως αυτό που ένιωθα δεν ήταν αληθινό. Δεν ήθελα να σε πληγώσω. Δεν ήθελα να πληγωθώ κι εγώ. Και να τι ωραία που είναι όλα τώρα! Δεν υπάρχει πληγή, καμία απολύτως... [ ... ]
Αυτό που νιώθαμε ο ένας για τον άλλο δεν είχε προλάβει να ωριμάσει. Το δεντράκι ήταν μικρούλι, με αδύνατο κορμό, με ανθάκια και με φυλλαράκια που μόλις είχαν ανθίσει. Δεν πρόλαβε να καρποφορήσει. Όμως τις ρίζες του τις νιώθω δυνατές, πολύ δυνατές.
Όπως και να έχουν τα πράγματα κι ό,τι κι αν γίνει στο μέλλον εγώ θα σε κρατάω μέσα μου με πολύ αγάπη σαν έναν άνθρωπο πολύτιμο που έστω και η ανάμνησή του με κάνει καλύτερη σαν άνθρωπο.

Σε παρακαλώ όμως, μην μείνεις μόνο ανάμνηση. Θέλω να είσαι το παρόν και το μέλλον μου. Να είμαι ο αυτόπτης μάρτυρας στη ζωή σου κι εσύ στην δική μου. Ανά πάσα στιγμή.

Η συνέχεια λοιπόν επί της οθόνης ...

Καλή Εβδομάδα!

Πολλές Καλημέρες και ευχές για μια πολύ καλή εβδομάδα!
Άντε, να ξεκινήσουμε με φόρα, χαμόγελα, θετική ενέργεια και αισιοδοξία αυτή τη φορά.
Όλα είναι στο μυαλό κι εγώ, λέω έτσι γι’ αλλαγή, να κάνω κλικ στην επιλογή «καλή διάθεση», να θυμηθώ το «όλα καλά θα πάνε» και να προσπαθήσω να τα εφαρμόσω τουλάχιστον για σήμερα.
Μόνο για σήμερα.
Να είμαστε καλά σήμερα και βλέπουμε γι’ αύριο. Σωστά;

Σου την χαρίζω με όλη μου τη ψυχή

"Αγάπη"

"Πόσο πολύ σ’ αγάπησα ποτέ δε θα το μάθεις

Απ’ τη ζωή μου πέρασες κι αλάργεψες κι εχάθης

Καθώς τα διαβατάρικα κι αγύριστα πουλιά


Κι αν δεν προσμένεις να με δεις κι εγώ πως θα ξανάρθεις
Εσύ, του πρώτου ονείρου μου γλυκύτατη πνοή

Αιώνια θα το τραγουδώ κι εσύ δε θα το μάθεις
Πως οι στιγμές που μου ‘δωσες αξίζουν μια ζωή

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα ποτέ δε θα το μάθεις
καλέ που δεν εχάρηκες στα χείλη μου φιλιά
Απ’ τη ζωή μου επέρασες κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα κι αγύριστα πουλιά

Τα χέρια μου δεν έδεσα τριγύρω στο λαιμό σου
Δεν έσταξε απ’ τα μάτια μου το δάκρυ μου θολό
Κουνούσα το μαντίλι μου αλαφρά στο μισεμό σου
και σιωπηλά σου ευχότανε η ψυχή μου στο καλό

Δεν είδες το τρεμούλιασμα των κουρασμένων μου ώμων
Δε μάντεψες τη θύελλα που εκλειούσα στην ψυχή
Μήτε πως ήμουν σύντροφος των μακρινών σου δρόμων
κι όλη μου η σκέψη ανέκφραστη σ’ άγγιζε προσευχή

Κι αν ήρθαν μέρες πένθιμες και νύχτες θολωμένες
που η μοναξιά με τρόμαζε και μου ‘παιρνε το νου
τώρα κρατώ στη θύμηση στιγμές ευτυχισμένες
κάποιου καιρού αλησμόνητου ωραίου κι αληθινού"

Σήμερα που έχεις τα γενέθλιά σου χαζούλη μου και για πάντα (τί μεγάλη κουβέντα...) με την ευχή η ζωή να ξανασμίξει τους δρόμους μας. Κι αν δεν το κάνει η κυρά- ζωή να φροντίσουμε εμείς επιτέλους γι΄αυτό,

deine Μ.

"Συνήθεις Ύποπτοι"

Μουσική/Στίχοι: Βασίλης Δημητρίου/Αλέκα Παΐζη

Και στα δικά μας!

Σήμερα γάμος γίνεται σ΄ωραίο περιβόλι. Παντρεύεται η Γ., συμμαθήτρια από τα Γερμανικά.
Ήλπιζα να έβλεπα τον “xazouli” μου εκεί, αλλά μάταια. Το σύμπαν είναι απασχολημένο τον τελευταιο καιρό και δεν συνωμοτεί υπέρ μου σ’ αυτό το θέμα. Χρειάζεται ένα θαύμα εδώ... ή χρειάζεται να το πάρω απόφαση πια, αλλά πώς; Δεν μπορώ και δεν θέλω! Την άτιμη την απόσταση να εκμηδενίσω θέλω. Τον χρόνο πίσω να γυρίσω θέλω. Α! Και κάποια στοιχεία του (παλιο)χαρακτήρα μου να αλλάξω θέλω επίσης, μην ξεχνιέμαι. Ή μήπως είναι δώρο άδωρο που λέει και ο Μάλαμας;

Μερικοί στίχοι...

"Είναι φορές που δεν ξέρω γιατί
κάτι νυχτώνει βαθιά και πενθεί
και δε σου κάνει κανείς
κι όπως γυρεύεις να βρεις
λίγο λευκό να πιαστείς
γιασεμί στο σκοτάδι
σαν άστρο ανάβει

Λευκό μου γιασεμί, μη νυχτώσεις

Είναι φορές που χωρίς αφορμή
μέσα μου τρέμει μια ξένη φωνή
που μου θυμίζει στιγμές
από παλιές μου ζωές
κι ένας αέρας ζεστός
γιασεμιά φορτωμένος
φυσάει βουρκωμένος"

... που εκφράζουν τη διάθεσή μου τις τελευταίες μέρες, για να μην πω εβδομάδες, μήνες, ...

"Λευκό μου γιασεμί", Έλλη Πασπαλά
Μουσική/Στίχοι: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος/ Μιχάλης Γκανάς

Καλό ταξίδι ...

5 μήνες στην εντατική. Έδωσε τη δική του μάχη. Πόσο να αντέξει ένας οργανισμός; Αυτό ήταν. Όλοι στη γειτονιά προσευχόμασταν να γίνει καλά, να το ξεπεράσει και σύντομα να συνοδεύσει την κόρη του νυφούλα στην εκκλησία. Η είδηση του χαμού του μας συνέτριψε. Συνέβη αυτό που όλοι μας απευχόμασταν.
Γιατί; Πώς να απαντηθούν αυτά τα σπαρακτικά «γιατί»; Πώς να φερθείς σε τέτοιες περιπτώσεις; Πώς να απαλύνεις τον πόνο των οικείων; Πώς να τους συμπαρασταθείς; Τί να κάνεις για να τους παρηγορήσεις; Θλίψη,πόνος κι αμηχανία. Το μόνο που μπορείς να κάνεις γι’ αυτόν που έφυγε είναι να προσευχηθείς για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες του και να αναπαυθεί η ψυχή του. Και για την οικογένειά του να της δώσει δύναμη και κουράγιο ο Θεός να προχωρήσει στη ζωή κρατώντας άσβεστη τη μνήμη του στις καρδιές τους. Τώρα η ψυχή του θα είναι σε καλά χέρια.
Κύριε Γιάννη καλό ταξίδι ...

Φιλαράκι ή και φυλλαράκι

«Μ. μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;»
Γυρνώ προς το μέρος απ’ όπου ακούστηκε αυτή οικεία, χαρούμενη αλλά αλλαγμένη λίγο φωνή.
Και τι να δω! Μια φίλη με την οποία είμασταν μαζί από το νηπιαγωγείο μέχρι και το τέλος του λυκείου. Καθόμασταν και μαζί στις τελευταίες τάξεις απ’ ότι θυμάμαι. Πάντα με το γνωστό της χιούμορ και τον αυθορμητισμό της. Τόσα χρόνια είχαμε να ανταμωθούμε κι όμως η αγκαλιά που ανταλλάξαμε μας απέδειξε ότι η πάροδος του χρόνου και ό,τι αυτός φέρνει στο διάβα του δεν έσβησαν τα αισθήματα φιλίας που είχαμε η μία για την άλλη. Ποτέ δεν έιμασταν αυτό που λένε «κολλητές» κι όμως ξέραμε ό,τι μέσα μας υπήρχε η αληθινή,η αγνή φιλία και αγάπη, ξέραμε ό,τι η μία θα ήταν εκεί όποτε την χρειαζόταν η άλλη και αυτό ξεπερνάει και ξεπέρασε όλα τα επιφανειακά και πρόσκαιρα «κολλητιλίκια» και όλες τις ευκαιριακές φιλίες. Είμασταν και είμαστε εντελώς διαφορετικές. Κι όμως ό,τι καλό νιώθαμε επέζησε και νιώθω πως τίποτα πια και κανένας δεν θα σβήσει την φιλία αυτή. Είναι να μην νιώθω χαρά και μια αίσθηση ασφάλειας;
Ε. μου φτιάξε καφεδάκι κι έρχομαι. Έχουμε τόσα να πούμε άλλωστε.
Σε φιλώ. Και σε φυλώ μέσα μου.

Το πρώτο βήμα δύσκολο...

Σήμερα δεν είχα καλή διάθεση. Από το πρωί σχεδόν. Δεν ξέρω τί φταίει.

Ίσως το ότι εδώ - κι εγώ δεν ξέρω πόσο – καιρό προσπαθώ να συγκεντρωθώ και να διαβάσω ένα τόσο δα βιβλιαράκι – δικαιολογία: εκτός αντικειμένου μου - που με έχει παιδέψει και το’ χω παιδέψει κι εγώ αρκετά;

Ίσως το ότι ο τοπικός σταθμός του «Μελωδία» διακόπτει τη σύνδεση με Αθήνα πάνω στα πιο αγαπημένα μου τραγούδια και με εκνευρίζει αφάνταστα;

Ίσως το ότι σήμερα έχει ένα υπέροχο φεγγάρι που με βρήκε για ακόμα μια φορά να το κοιτάζω μόνη;

Ίσως το ότι περνάει η ζωή από μπροστά μου και καμία σημασία δεν μου δίνει σχεδόν πια;

Ίσως πάλι φταις κι εσύ που έχεις στοιχειώσει τη ζωή μου.

Ξούτ! Φύγε από το μυαλό μου πια! Μην ξανάρθεις στα όνειρά μου!
Αφού αποφάσισες να φύγεις, πάρε και την ανάμνησή μου για σένα. Πάρ’ την μακριά!

Μην φύγεις σου ζητούσα, αλλά να που το περίφημο bad - timing την έκανε πάλι την ζημιά του.

«Εγώ σ΄αγάπησα εδώ... Κι ούτε που σκέφτηκα ποτέ πως θα ξεχάσεις»

Άραγε να έχεις ξεχάσει; Ποιός να ξέρει;

Ήθελα να σε είχα να εδώ μποροστά μου για να σου φώναζα μες στα μούτρα πόσο “xazoulis” είσαι που έφυγες και μ’ άφησες μόνη.

Αλλά εεεεπ! Είπαμε να ξορκίσουμε ότι μας στοιχειώνει τη ζωή.

Γι’ αυτό: Gute Nacht “xazouli” μου.

Έχω δουλειά! Πρέπει να σε διαγράψω, να σε στείλω στον κάδο ανακύκλωσης.

Καλή Αρχή!

Συνέβη πριν μερικά βράδια... διαβάζοντας κάτι στο internet, ενώ ο Χρήστος έπαιζε το soundtrack της νυχτιάς. Η κούραση μου έιχε τόσο πολύ βαρύνει τα μάτια που το μόνο που ήθελα ήταν να πάω γρήγορα στο κρεβατάκι μου. Αμ δε... ο Χρήστος μόλις είχε ξεκινήσει να διαβάζει ένα κείμενο. Τί ακριβώς ήταν δεν ήξερα. Αλλά μου άρεσε τόσο που με ξύπνησε. Σαν ποίημα μου φάνηκε. Ήταν σύντομο (ή εγώ μάλλον κατάφερα να ακούσω ένα μικρό μέρος μόνο). Ευτυχώς, τελειώνοντας πρόλαβα να ακούσω ότι τα λόγια αυτά τα έιχε γράψει μια Νεφέλη (?) στο blog (?) της, το οποίο μόλις που συγκράτησα στο ταλαιπωρημένο μου μυαλο(?). Μιά και δυό βρίσκω το site αυτό και από τότε σιγά-σιγά άρχισα να μπαίνω στον κόσμο των blogs και να (ανα) γνωρίζω τους κατοίκους του. Καθ΄ότι ξεφτέρι από μικρή, δεν άργησα να αναγνωρίσω τον αγαπημένο Night's Knight. Πολύ χαίρομαι που θα τον "παρακολουθώ" κι εκτός Μελωδία.

Και για να μην πολυλογώ, κυρίες και κύριοι Καλώς σας βρήκα! Από σήμερα θα είμαι κι εγώ μέλος της Blogοπαρέας. Με θέλετε;

Εγώ πάντως θα προσπαθήσω να κρατήσω a kind of "ημερολόγιο" έστω και ηλεκτρονικό, εφ΄όσον ποτέ μου δεν είχα ένα κανονικό, έστω και τώρα εφ΄όσον ποτέ δεν είναι αργά. Θα προσπαθήσω να βγάλω ό,τι έχει στοιχειώσει κι εξακολουθεί να στοιχειώνει μέσα μου. Έτσι μήπως και υπερισχύσει το γλυκό μπροστά στο πικρό.

Ευχηθείτε μου καλή αρχή!

Σας χαιρετώ.