Τόση πίκρα έχω συσσωρεύσει κι άλλη τόση με βρήκε σήμερα κι εσύ πού είσαι να μου φέρεις λίγη γλύκα στη ζωή μου; Πού είσαι να μου μιλήσεις και να με φέρεις στα ίσια μου; Πού είσαι να με πειράξεις, να μου πεις μια χαζομάρα, να μου πεις να μην στεναχωριέμαι, να ελαφρύνεις το βάρος που με καταπλακώνει; Είμαι θυμωμένη μαζί σου, αν αυτό σου λέει κάτι. Δεν θα στο συγχωρέσω ποτέ. Αν κάποτε σε δω μπροστά μου να προσέχεις γιατί θα είναι απρόβλεπτες οι αντιδράσεις μου. Δεν ξέρεις τί σε περιμένει. Μην το πάρεις σαν προειδοποίηση. Απειλή καθαρή είναι.
Πού είσαι;
Σε έχω ανάγκη.
Γιατί δεν είσαι εδώ;
Πονάω και εσύ λείπεις.
Γιατί;;;
1 σχόλιο:
καλημέρα και καλή εβδομάδα, σου εύχομαι. Πιστεύω, πως ο καθένας μας, που έχει την ικανότητα, να βγαίνει από το σπίτι του και να περπατά, να είναι υγιής σωματικά, να αισθάνεται ελεύθερος, και ήσυχος μέσα του, τότε μπορεί να είναι και ευτυχισμένος. Πόσο δε, αν έχει δουλειά. Κάτι να απασχολείται, να μην σκουριάζουν τουλάχιστον οι κλειδώσεις του.
Εύχομαι να αισιοδοξήσεις περισσότερο και να βρεις χαρά και ηρεμία, στα μικρά πράγματα γύρω μας. Στο πρόσωπο και την μορφή κάθε ανθρώπου γύρω μας, που κι εκείνοι κινούνται και προσπαθούν το καλύτερο για τον προσωπικό τους βίο.
Μερικές εικόνες, επιστρέφοντας πεζός, σπίτι: δύο μαύροι που είχαν απλώσει σ' έναν πεζόδρομο, πάνω σε ένα πανί, τσάντες γυναικείες και τις πουλούσαν. Πιο κάτω, δύο μουσικοί που έκαναν διάλλειμα. Άνθρωποι στις καφετέρειες. Περαστικοί που απλά στέκονταν. Άλλος κάπνιζε, άλλος περίμενε κάτι. Όλη αυτή η ανθρώπινη παρουσία, που σε γεμίζει ζεστασιά και σεβασμό, που υπάρχουν. Όπως κι ο καθένας μας.
Χαιρετώ.
Με σεβασμό, Γεράσιμος
Δημοσίευση σχολίου