Εύρηκα, εύρηκα!

Αγαπημένο μου blogάκι,
είμαι και πάλι εδώ. Παρούσα. Μεσολάβησε κάμποσος καιρός από το τελευταίο μου ποστ αλλά ήμουν σε μια κατάσταση όπου προσπαθουσα να δώσω μια απάντηση στο "why does my heart feel sooo bad???". Ήμουν βυθισμένη στον κόσμο μου.

[ ... ]
Και να που, απρόσμενα, τον πέτυχα μπροστά μου! Στην οθόνη του υπολογιστή. Τον Δ.
[ ... ]
Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Θεωρούσα πως οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο είναι απελπιστικά ελάχιστες. Πρέπει να ομολογήσω όμως πως θερμοπαρακαλούσα να τον έβρισκα κάπου, κάπως μπροστά μου. Έστω κι όπως έγινε τώρα.
Πρώτη μου σκέψη: "Δόξα τω Θεώ είναι καλά".
[ ... ]
Ξανά μετά από καιρό τον "έβλεπα", τον "διάβαζα". [ ... ] Και αμέσως σκέφτηκα τους στίχους που έφερνα στο νου μου και τους σιγοτραγουδούσα συνέχεια και συνέχεια τις τελευταίες μέρες. "Να γινόσουνα ο ήλιος, να γυρνούσες ξανά".
Και για μένα κατά κάποιον τρόπο είχες γυρίσει ξανά. Και άλλαξε με μιας η διάθεσή μου. Ένιωθα να με πλημμυρίζει χαρά ξανά. Φαντάσου πώς θα ένιωθα αν σ'έβλεπα και πραγματικά ξανά μπροστά μου. [ ... ]
Το ελάχιστο που ζητώ από εσένα είναι να μαθαίνω πως είσαι καλά. Αυτό.
Αυτό που ζητώ από εμένα είναι να μάθω επιτέλους να εκφράζω τα (συν)αισθήματά μου όποια κι αν είναι αυτά προς όλους τους ανθρώπους τους οποίους θεωρώ σημαντικούς στη ζωή μου. Μα πρώτα να μάθω να τα αναγνωρίζω εγκαίρως. Χωρίς να φοβάμαι. Αυτό το έχω βάλει σκοπό από τότε που αποχωριστήκαμε. Από τότε που δεν πρόλαβα να σου πω πόσο σ' αγαπάω. Ίσως η κατάσταση να ήταν η ίδια, αλλά τουλάχιστον θα ήξερες.Ίσως να μάθαινα κι εγώ. Το δικαιούμασταν και ταυτόχρονα το οφείλαμε στην ψυχή μας. Αφήσαμε μόνο τα μάτια να μιλούν.
Φοβόμουν μήπως αυτό που ένιωθα δεν ήταν αληθινό. Δεν ήθελα να σε πληγώσω. Δεν ήθελα να πληγωθώ κι εγώ. Και να τι ωραία που είναι όλα τώρα! Δεν υπάρχει πληγή, καμία απολύτως... [ ... ]
Αυτό που νιώθαμε ο ένας για τον άλλο δεν είχε προλάβει να ωριμάσει. Το δεντράκι ήταν μικρούλι, με αδύνατο κορμό, με ανθάκια και με φυλλαράκια που μόλις είχαν ανθίσει. Δεν πρόλαβε να καρποφορήσει. Όμως τις ρίζες του τις νιώθω δυνατές, πολύ δυνατές.
Όπως και να έχουν τα πράγματα κι ό,τι κι αν γίνει στο μέλλον εγώ θα σε κρατάω μέσα μου με πολύ αγάπη σαν έναν άνθρωπο πολύτιμο που έστω και η ανάμνησή του με κάνει καλύτερη σαν άνθρωπο.

Σε παρακαλώ όμως, μην μείνεις μόνο ανάμνηση. Θέλω να είσαι το παρόν και το μέλλον μου. Να είμαι ο αυτόπτης μάρτυρας στη ζωή σου κι εσύ στην δική μου. Ανά πάσα στιγμή.

Η συνέχεια λοιπόν επί της οθόνης ...