Μικρή η φωνή κι ανήμπορη να βγει.
Και τί να πει; Τί της απέμεινε να πει;
Μόνο μια κραυγή θέλει να βγεί. Όμως ούτε κι αυτή θα την ακούσεις. Θα μου κλείσεις την πόρτα κατάμουτρα.
Πόσες φορές έχω βαλθεί να λυτρωθώ από εσένα;
Κι όλο το παίρνω απόφαση, κι όλο πάλι πίσω κάνω.
Ένα βήμα μπρος και δέκα βήματα πίσω. Ας είναι έτσι. Κι όπου βγει.
Προς το παρόν θα βγω στο παράθυρο να με δροσίσει το βραδινό αεράκι.
Να αδειάσω απ' όλες τις σκέψεις και να πάρω μια τόσο βαθιά αναπνοή που να φτάσει τόσο βαθιά μέσα μου που να αγγίξει κάθε μου κύτταρο. Να βρω ηρεμία μες την ησυχία της νύχτας.
Σε λίγο θα ξημερώσει μια καινούρια μέρα. Ας την υποδεχθούμε με ένα αληθινό, γλυκό χαμόγελο. Μ' ακούς; Χαμογέλα στη ζωή!
Ένα φιλί και μια αγκαλιά για σένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου