Φιλαράκι ή και φυλλαράκι

«Μ. μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;»
Γυρνώ προς το μέρος απ’ όπου ακούστηκε αυτή οικεία, χαρούμενη αλλά αλλαγμένη λίγο φωνή.
Και τι να δω! Μια φίλη με την οποία είμασταν μαζί από το νηπιαγωγείο μέχρι και το τέλος του λυκείου. Καθόμασταν και μαζί στις τελευταίες τάξεις απ’ ότι θυμάμαι. Πάντα με το γνωστό της χιούμορ και τον αυθορμητισμό της. Τόσα χρόνια είχαμε να ανταμωθούμε κι όμως η αγκαλιά που ανταλλάξαμε μας απέδειξε ότι η πάροδος του χρόνου και ό,τι αυτός φέρνει στο διάβα του δεν έσβησαν τα αισθήματα φιλίας που είχαμε η μία για την άλλη. Ποτέ δεν έιμασταν αυτό που λένε «κολλητές» κι όμως ξέραμε ό,τι μέσα μας υπήρχε η αληθινή,η αγνή φιλία και αγάπη, ξέραμε ό,τι η μία θα ήταν εκεί όποτε την χρειαζόταν η άλλη και αυτό ξεπερνάει και ξεπέρασε όλα τα επιφανειακά και πρόσκαιρα «κολλητιλίκια» και όλες τις ευκαιριακές φιλίες. Είμασταν και είμαστε εντελώς διαφορετικές. Κι όμως ό,τι καλό νιώθαμε επέζησε και νιώθω πως τίποτα πια και κανένας δεν θα σβήσει την φιλία αυτή. Είναι να μην νιώθω χαρά και μια αίσθηση ασφάλειας;
Ε. μου φτιάξε καφεδάκι κι έρχομαι. Έχουμε τόσα να πούμε άλλωστε.
Σε φιλώ. Και σε φυλώ μέσα μου.