Και στα δικά μας!

Σήμερα γάμος γίνεται σ΄ωραίο περιβόλι. Παντρεύεται η Γ., συμμαθήτρια από τα Γερμανικά.
Ήλπιζα να έβλεπα τον “xazouli” μου εκεί, αλλά μάταια. Το σύμπαν είναι απασχολημένο τον τελευταιο καιρό και δεν συνωμοτεί υπέρ μου σ’ αυτό το θέμα. Χρειάζεται ένα θαύμα εδώ... ή χρειάζεται να το πάρω απόφαση πια, αλλά πώς; Δεν μπορώ και δεν θέλω! Την άτιμη την απόσταση να εκμηδενίσω θέλω. Τον χρόνο πίσω να γυρίσω θέλω. Α! Και κάποια στοιχεία του (παλιο)χαρακτήρα μου να αλλάξω θέλω επίσης, μην ξεχνιέμαι. Ή μήπως είναι δώρο άδωρο που λέει και ο Μάλαμας;

Μερικοί στίχοι...

"Είναι φορές που δεν ξέρω γιατί
κάτι νυχτώνει βαθιά και πενθεί
και δε σου κάνει κανείς
κι όπως γυρεύεις να βρεις
λίγο λευκό να πιαστείς
γιασεμί στο σκοτάδι
σαν άστρο ανάβει

Λευκό μου γιασεμί, μη νυχτώσεις

Είναι φορές που χωρίς αφορμή
μέσα μου τρέμει μια ξένη φωνή
που μου θυμίζει στιγμές
από παλιές μου ζωές
κι ένας αέρας ζεστός
γιασεμιά φορτωμένος
φυσάει βουρκωμένος"

... που εκφράζουν τη διάθεσή μου τις τελευταίες μέρες, για να μην πω εβδομάδες, μήνες, ...

"Λευκό μου γιασεμί", Έλλη Πασπαλά
Μουσική/Στίχοι: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος/ Μιχάλης Γκανάς

Καλό ταξίδι ...

5 μήνες στην εντατική. Έδωσε τη δική του μάχη. Πόσο να αντέξει ένας οργανισμός; Αυτό ήταν. Όλοι στη γειτονιά προσευχόμασταν να γίνει καλά, να το ξεπεράσει και σύντομα να συνοδεύσει την κόρη του νυφούλα στην εκκλησία. Η είδηση του χαμού του μας συνέτριψε. Συνέβη αυτό που όλοι μας απευχόμασταν.
Γιατί; Πώς να απαντηθούν αυτά τα σπαρακτικά «γιατί»; Πώς να φερθείς σε τέτοιες περιπτώσεις; Πώς να απαλύνεις τον πόνο των οικείων; Πώς να τους συμπαρασταθείς; Τί να κάνεις για να τους παρηγορήσεις; Θλίψη,πόνος κι αμηχανία. Το μόνο που μπορείς να κάνεις γι’ αυτόν που έφυγε είναι να προσευχηθείς για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες του και να αναπαυθεί η ψυχή του. Και για την οικογένειά του να της δώσει δύναμη και κουράγιο ο Θεός να προχωρήσει στη ζωή κρατώντας άσβεστη τη μνήμη του στις καρδιές τους. Τώρα η ψυχή του θα είναι σε καλά χέρια.
Κύριε Γιάννη καλό ταξίδι ...

Φιλαράκι ή και φυλλαράκι

«Μ. μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;»
Γυρνώ προς το μέρος απ’ όπου ακούστηκε αυτή οικεία, χαρούμενη αλλά αλλαγμένη λίγο φωνή.
Και τι να δω! Μια φίλη με την οποία είμασταν μαζί από το νηπιαγωγείο μέχρι και το τέλος του λυκείου. Καθόμασταν και μαζί στις τελευταίες τάξεις απ’ ότι θυμάμαι. Πάντα με το γνωστό της χιούμορ και τον αυθορμητισμό της. Τόσα χρόνια είχαμε να ανταμωθούμε κι όμως η αγκαλιά που ανταλλάξαμε μας απέδειξε ότι η πάροδος του χρόνου και ό,τι αυτός φέρνει στο διάβα του δεν έσβησαν τα αισθήματα φιλίας που είχαμε η μία για την άλλη. Ποτέ δεν έιμασταν αυτό που λένε «κολλητές» κι όμως ξέραμε ό,τι μέσα μας υπήρχε η αληθινή,η αγνή φιλία και αγάπη, ξέραμε ό,τι η μία θα ήταν εκεί όποτε την χρειαζόταν η άλλη και αυτό ξεπερνάει και ξεπέρασε όλα τα επιφανειακά και πρόσκαιρα «κολλητιλίκια» και όλες τις ευκαιριακές φιλίες. Είμασταν και είμαστε εντελώς διαφορετικές. Κι όμως ό,τι καλό νιώθαμε επέζησε και νιώθω πως τίποτα πια και κανένας δεν θα σβήσει την φιλία αυτή. Είναι να μην νιώθω χαρά και μια αίσθηση ασφάλειας;
Ε. μου φτιάξε καφεδάκι κι έρχομαι. Έχουμε τόσα να πούμε άλλωστε.
Σε φιλώ. Και σε φυλώ μέσα μου.

Το πρώτο βήμα δύσκολο...

Σήμερα δεν είχα καλή διάθεση. Από το πρωί σχεδόν. Δεν ξέρω τί φταίει.

Ίσως το ότι εδώ - κι εγώ δεν ξέρω πόσο – καιρό προσπαθώ να συγκεντρωθώ και να διαβάσω ένα τόσο δα βιβλιαράκι – δικαιολογία: εκτός αντικειμένου μου - που με έχει παιδέψει και το’ χω παιδέψει κι εγώ αρκετά;

Ίσως το ότι ο τοπικός σταθμός του «Μελωδία» διακόπτει τη σύνδεση με Αθήνα πάνω στα πιο αγαπημένα μου τραγούδια και με εκνευρίζει αφάνταστα;

Ίσως το ότι σήμερα έχει ένα υπέροχο φεγγάρι που με βρήκε για ακόμα μια φορά να το κοιτάζω μόνη;

Ίσως το ότι περνάει η ζωή από μπροστά μου και καμία σημασία δεν μου δίνει σχεδόν πια;

Ίσως πάλι φταις κι εσύ που έχεις στοιχειώσει τη ζωή μου.

Ξούτ! Φύγε από το μυαλό μου πια! Μην ξανάρθεις στα όνειρά μου!
Αφού αποφάσισες να φύγεις, πάρε και την ανάμνησή μου για σένα. Πάρ’ την μακριά!

Μην φύγεις σου ζητούσα, αλλά να που το περίφημο bad - timing την έκανε πάλι την ζημιά του.

«Εγώ σ΄αγάπησα εδώ... Κι ούτε που σκέφτηκα ποτέ πως θα ξεχάσεις»

Άραγε να έχεις ξεχάσει; Ποιός να ξέρει;

Ήθελα να σε είχα να εδώ μποροστά μου για να σου φώναζα μες στα μούτρα πόσο “xazoulis” είσαι που έφυγες και μ’ άφησες μόνη.

Αλλά εεεεπ! Είπαμε να ξορκίσουμε ότι μας στοιχειώνει τη ζωή.

Γι’ αυτό: Gute Nacht “xazouli” μου.

Έχω δουλειά! Πρέπει να σε διαγράψω, να σε στείλω στον κάδο ανακύκλωσης.

Καλή Αρχή!

Συνέβη πριν μερικά βράδια... διαβάζοντας κάτι στο internet, ενώ ο Χρήστος έπαιζε το soundtrack της νυχτιάς. Η κούραση μου έιχε τόσο πολύ βαρύνει τα μάτια που το μόνο που ήθελα ήταν να πάω γρήγορα στο κρεβατάκι μου. Αμ δε... ο Χρήστος μόλις είχε ξεκινήσει να διαβάζει ένα κείμενο. Τί ακριβώς ήταν δεν ήξερα. Αλλά μου άρεσε τόσο που με ξύπνησε. Σαν ποίημα μου φάνηκε. Ήταν σύντομο (ή εγώ μάλλον κατάφερα να ακούσω ένα μικρό μέρος μόνο). Ευτυχώς, τελειώνοντας πρόλαβα να ακούσω ότι τα λόγια αυτά τα έιχε γράψει μια Νεφέλη (?) στο blog (?) της, το οποίο μόλις που συγκράτησα στο ταλαιπωρημένο μου μυαλο(?). Μιά και δυό βρίσκω το site αυτό και από τότε σιγά-σιγά άρχισα να μπαίνω στον κόσμο των blogs και να (ανα) γνωρίζω τους κατοίκους του. Καθ΄ότι ξεφτέρι από μικρή, δεν άργησα να αναγνωρίσω τον αγαπημένο Night's Knight. Πολύ χαίρομαι που θα τον "παρακολουθώ" κι εκτός Μελωδία.

Και για να μην πολυλογώ, κυρίες και κύριοι Καλώς σας βρήκα! Από σήμερα θα είμαι κι εγώ μέλος της Blogοπαρέας. Με θέλετε;

Εγώ πάντως θα προσπαθήσω να κρατήσω a kind of "ημερολόγιο" έστω και ηλεκτρονικό, εφ΄όσον ποτέ μου δεν είχα ένα κανονικό, έστω και τώρα εφ΄όσον ποτέ δεν είναι αργά. Θα προσπαθήσω να βγάλω ό,τι έχει στοιχειώσει κι εξακολουθεί να στοιχειώνει μέσα μου. Έτσι μήπως και υπερισχύσει το γλυκό μπροστά στο πικρό.

Ευχηθείτε μου καλή αρχή!

Σας χαιρετώ.